ประวัติการพัฒนาของเส้นใยโพลีเอสเตอร์

ในปี 1941 เจ.อาร์. วินฟิลด์และเจ.ที. Dixon ได้รับการพัฒนาอย่างประสบความสำเร็จเป็นครั้งแรกเส้นใยโพลีเอสเตอร์ในห้องปฏิบัติการโดยใช้กรดเทเรฟทาลิกและเอทิลีนไกลคอลเป็นวัตถุดิบ และตั้งชื่อว่า Terylene ในปี 1953 สหรัฐอเมริกาผลิตเส้นใยโพลีเอสเตอร์โดยใช้ชื่อทางการค้าว่า Dacron ต่อมาเส้นใยโพลีเอสเตอร์มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วในหลายประเทศทั่วโลก ในปี 1960 ผลผลิตเส้นใยโพลีเอสเตอร์ทั่วโลกมีมากกว่าเส้นใยโพลีอะคริโลไนไตรล์ และในปี 1972 มีมากกว่าเส้นใยโพลีเอไมด์ กลายเป็นเส้นใยสังเคราะห์หลากหลายชนิดที่ใหญ่ที่สุด

หมายถึงชื่อทั่วไปของเส้นใยที่ทำจากโพลีเอสเตอร์ที่ผลิตโดยการควบแน่นของไดออลต่างๆ และกรดอะโรมาติกไดคาร์บอกซิลิกหรือเอสเทอร์ของพวกมัน

เนื่องจากเส้นใยโพลีเอทิลีนเทเรฟทาเลตเป็นพันธุ์หลัก จึงมักเรียกว่าเส้นใยโพลีเอสเตอร์เพื่ออ้างถึงเส้นใยนี้ ไฟเบอร์ประเภทนี้มีลักษณะที่คมชัดและมีเสถียรภาพทางความร้อนที่ดี แต่มีความสามารถในการดูดความชื้นต่ำเล็กน้อย ส่วนใหญ่จะใช้ในการทำเสื้อผ้า เครื่องนอน ของตกแต่งภายใน ฯลฯ.; เส้นใยแต่ละชนิด เช่น เส้นใยโพลีเอทิลีน 2,6-แนฟทาเลต ส่วนใหญ่จะนำไปใช้ในอุตสาหกรรม

เส้นใยโพลีเอสเตอร์หมายถึงชื่อทั่วไปของเส้นใยที่ทำจากโพลีเอสเตอร์ที่ผลิตโดยการควบแน่นของไดออลต่างๆ และกรดอะโรมาติกไดคาร์บอกซิลิกหรือเอสเทอร์ของพวกมัน พันธุ์ที่เฉพาะเจาะจง ได้แก่: เส้นใยโพลีเอทิลีนเทเรฟทาเลต (PET), เส้นใยโพลีบิวทิลีนเทเรฟทาเลต (PBT), เส้นใยโพลีไตรเอทิลีนเทเรฟทาเลต (PTT), โพลีเทเรฟทาเลต-1, เส้นใย 4-ไซโคลเฮกเซนไดเมทิล (PCT), เส้นใยโพลี-2,6-เอทิลีนแนฟทาเลต (PEN), และดัดแปลงต่างๆเส้นใยโพลีเอสเตอร์.